Ελλαδα εχεις ταλέντο (περι πεζου ο λόγος)

(η συγκομιδή τίτλων ειναι τυχαία, οι συγγραφεις όχι)

Requiem

Περί ηρώων και τάφων

 

 
Νιωθω λυπη. Αυτό.

Αφορμής δοθείσης …

… ενός πόστ που διάβασα κι ενός βιβλίου που διαβάζω

ευτυχώς που η ισπανόφωνη λογο-τεχνια δεν εξαντλείται στον Μαρκες ή τον Λιοσα ή.

«Έχω πάντα την εντύπωση πως όταν ονομάσεις κάτι, του φτάνει για να υπάρξει»

Αυριο με το Βήμα έρχεται ένα κορυφαίο βιβλίο:

Ξερω οτι δεν προκειται αμιγώς για μυθιστόρημα, οτι η ημερολογιακή του καταγραφή αφαιρεί κάτι απο τη μυθιστορία, παρολ’ αυτά, πρόκειται για ένα σαφές κειμενο, με αρχη-μέση-τέλος (>>ergo, πλοκή) χωρίς να ειναι συμβατικό -ευτυχώς και απο το οποίο δε λύπη η ποιητικότητα (νεολογισμος;;). Ειναι απο τα λιγοστά ελληνικά βΛιβΛία που έχω διαβάσει κι ένα απο τα ελάχιστα (ελληνικά) που με καθηλωσε και του οποίου ο λόγος με μαγεψε.

Αμαζον τελεία κομ

eta: 2-4 Μάη

I’m so excited!!

Foer

Αυτό, μετα τη μέση, με κούρασε. Αυτό με ενθουσίασε, στην κυριολεξία το καταπια. Αυτό το θέεελω!

Εικοσιέξι εξήντα έξι

Το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε μέρη-βιβλία. Λίγο πριν το τέλος του ‘α μέρους που τιτλοφορείται «Οι Κριτικοι», γνωρίζουμε 4 κριτικους λογοτεχνίας που έχουν εμμονη με τον γερμανό συγγραφέα Μπένο Φον Αρτσιμπόλντι: Τον Γάλλο Πελετιέ, τον Ιταλό Μορίν, Τον ισπανό Εσπινόθα και την Αγγλίδα Νορτον. Διαβάζοντας για τον τρόπο που εξελίσσονται οι σχεσεις μεταξύ τους, δεν μπορώ να βγάλω απο το μυαλο μου άλλα πέντε ονόματα λογοτεχνικών ηρώων: Μπέλμπο, Ντιοταλέβι, Καζαουμπόν, Λία, Comte De St Germain …..

Πω!

Η τελευταία καταχώρηση σε αυτο το μπλογκ εχει ημερομηνία 9/10/2007. Ειχα ξεχάσει την ύπαρξή του και ετσι θα ειχε παραμείνει, αν δεν έπεφτα συμπτωματικά στο μπλογκρολ της Ανναbooklover. Όπως και να ΄χει, βαριέμαι αφόρητα τους απολογισμούς -εξάλλου ο αγαπημένος μου -ισμός τελευταία ειναι ο νεολογισμός. Ελπίζω σε επανενεργοποίηση του βλογκ μιας και θα σημαίνει επανενεργοποίση -εστω και μερικώς- του ρυθμου που διαβαζα και ασχολιόμουν με τα βιβλία.

Γαμώτο, δεν ειμαι εξοικειωμένη με το wordpress και μου σπάει τα νευραααργκ! Μολις διεγραψα ό,τι ειχα γραψει, ευφανταστες και εμπευΖμένες σκέψεις 130 λέξεων! 🙂
E, για αρχή, καλά ειναι, αλλαξα και template..φανταστικά!!

Σαββατογεννημένη – Τα τελευταία κείμενα της Μαλβίνας Κάραλη 2000-2002

τοστ-κονσέρβα, μπας και ξεσκουριάσω, που δεν το βλέπω.

«…Οι άνθρωποι που αγαπώ έχουν πάρει διαζύγιο από την κοινή γνώμη. Κοινή γνώμη, κοινό γούστο. Προβλέψιμο. Γειτονικό. Με την κοινή γνώμη τα πράγματα έχουν μόνο ένα δρόμο: Ή θα τη θάψεις ή θα σε θάψει αυτή. Πρόλαβα. Της έφτιαξα έναν ωραίο τάφο, απέριττο» Από την καλοκαιρινή βιβλιοεσοδεία, ξεχώρισα κάνα δυο. Το πρώτο (με απόσταση από το δεύτερο) είναι αυτό, η Σαββατογεννημένη, Μαλβίνα Κάραλη.

Ζέστη, αϋπνία και –κυρίως- μοναξιά στη μισοάδεια Αθήνα, κατά τις 04:30 π.μ. μιας νύχτας (ή μέρας), έπιασα να το ξεφυλλίζω, για να το αφήσω κατά τις 05:30 μπας και ριμαδοκοιμηθώ. Αλλά πού! Κάτι όλοι οι προηγούμενοι λόγοι, κάτι που με έτρωγαν τα κείμενα, το έπιασα ξανά στα χέρια μου μετά από είκοσι λεπτά, για να με βρει το ξημέρωμα εις το μπαλκόνι μου :). Το ρουφηξα και θα το ξανακάνω όσον ούπω. Kι αυτό ειναι δέσμευση !!!

Πάντα μου άρεσε η Μαλβίνα. Από παιδί την άκουγα, τη διάβαζα, την έβλεπα. Γούσταρα το ύφος , την ευγλωττία της (αυτή τη ζήλευα κι όλας), την άνεση και την ελευθερία που εξέπεμπε, το αυτάρεσκο βλέμμα των παιχνιδιάρικων ματιών της, το χιούμορ της, την κοφτερή της γλώσσα, τα εγκώμια που έπλεκε στον Γιώργο* της, τον Φερνάντο** της, τον Σταμάτη*** της, τον Κισλόφσκι της και άλλα και άλλα πολλά. Μου φανέρωνε απίστευτη τρυφερότητα, αγάπη και σεβασμό αυτή η –χάριν λόγου- κτητικότητα.

* Χειμωνα

** Πεσσόα

*** Κραουνάκη

Το βιβλίο αποτελείται από τρία μέρη στα οποία συνοψίζονται τα τελευταία κείμενά της, κυρίως για το περιοδικό Symbol.

1. ΑΘΗΝΑ (21)

ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ (8)

3. ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ (5)

Στα κείμενα – διαμαντάκια λόγου, ευφυΐας και συνειρμών, «εναλλάσσονται καθημερινές εικόνες», σκωπτικότητα απέναντι στις ημιπαράλογες καταστάσεις που βιώνουμε και στους « Πυγμαίους Κατινίτσες» που συναντάμε στο διάβα μας, μαθήματα πένθους και σεβασμού απέναντι στις ερωτικές της παρακαταθήκες, μακρινά ταξίδια και ζωηροί διάλογοι, συνοδευόμενοι από μειδιάματα μεταξύ 1/8 και 1/4 των χειλιών, κι ένα σωρό σφηνάκια, πότε υποβρύχιο πότε από το καλύτερο ουίσκυ της αγοράς. Χορτάτη και -την ίδια στιγμή λυσσασμένη -για Ζωή και Έρωτα.

Τα κείμενα, με την ένταση της ποικιλίας των συναισθημάτων που εκπέμπουν, μπήκε σα σίφουνας μέσα (μου) και ρίζωσε, γιατί θα συναισθανθείς δε γίνεται αλλιώς. Ίσως και να διαβάσεις (αποτυπωμένες) τις σκέψεις σου, υποψιασμένε και οξυδερκή αναγνώστη. Ακόμη ακόμη και να αναγνωρίσεις κάτι από τον κόσμο (σου) που κρύβεται κάτω από τα Χ κιλά ζωντανού ιστού, μυϊκών και ινωδών οργάνων, όπως εγώ, και όχι άπαξ:

«…Δεν με ελκύει η ξεδιαντροπιά της εξίσωσης: ‘Στον έρωτα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου’. Εγώ αυτήν την τάξη δεν πρόκειται ποτέ να την περάσω. Γι’ αυτό, σκασιαρχείο καλύτερα. Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα. Χάριν του κίβδηλου ενστίκτου που αφορά τους χαμηλούς. Και που το λένε αυτοσυντήρηση. Και που δεν με αφορά»

To παρόν τοστ φιλοξενηθηκε στις 13/9/2006 σε άλλο site.

Η Μεταφορά

 Το βιβλίο αυτό αγοράστηκε την προηγούμενη Παρασκευή και έχει ήδη διαβαστεί 2 φορές. Είναι 40 σελίδες μοναξιάς ή εθελούσιας απομόνωσης (δεν το έχω ξεκαθαρίσει ακόμη μέσα μου). Είναι καφκικά κλειστοφοβικό, αν υπάρχει αυτό. Η γυναίκα που πρωταγωνιστεί σ’ αυτές τις σελίδες έχει βγει για τα καθιερωμένα ψώνια. Οι πάντες γύρω της την ενοχλούν, την αρρωσταίνουν, δεν τους αντέχει και τους απωθεί …στο μυαλό της μόνο. Η επιστροφή της στο σπίτι μετατρέπεται σε εφιάλτη, έρχεται αντιμέτωπη με μια κακία άνευ προηγουμένου χωρίς να αναρωτιέται, χωρίς να της κάνει έκπληξη. Γίνεται παθητικός δέκτης της βιαιότητας του πλήθους μέσα στο λεωφορείο. Κι εδώ μου θύμισε τον Γιοζεφ Κ. της Δίκης (και με παρόμοιο τρόπο, τον αγαπημένο μου Μερσώ), ο οποίος δεν ήξερε γιατί κατηγορείται και επέμεινε μια μοίρα άλλου(;)
Και εξανίστασαι και πνίγεσαι και θες να την πιάσεις από το λαιμό φωνάζοντας «γιατί;;» Γιατί δεν αντιδρά(ς); Γιατί γίνεσαι αδιαμαρτύρητα αποδέκτης τέτοιας χυδαιότητας; Ένα γιατί ικανό να σε κάνει όμοιο των διωκτών της.

Κι όπως γράφει κι ο ΑΝemos στις 19/4/2007, μετά από ένα τέτοιο κείμενο «Πώς να πιείς γκαζόζα αντί για σαμπάνια; Πώς να βολευτείς με το λιγότερο; Πώς να εκπέσεις του Παραδείσου ή της Κόλασης όταν τα έχεις γευτεί; Να γυρίσεις που; Δεν έχεις θέση αλλού πλέον. Κακομαθαίνεις. Και δεν το λέω για καλό αυτό. Αναπηρία είναι. Μεγάλη.»

Αποστασιοποιημένη απνευστί αφήγηση που δεν εγείρει, δεν θέτει ηθικό θέμα (νομίζω η πρόθεση του συγγραφέα πόρρω απέχει απο τέτοιες βλέψεις) αλλά αισθάνεσαι γροθιές στο στομάχι. Το διάβασα καθηλωμένη, σχεδόν κρατώντας την αναπνοή μου.

Και τις δυο φορές.

Υγ. Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών φημολογείται οτι θα ανέβει το έργο του «Πεθαίνω σα χώρα» σε σκηνοθεσία Mιχαήλ Mαρμαρινού. Χωρος και χρόνος διεξαγωγης ακόμη αγνωστοι.